Er was eens een waterdruppel
hangend aan de rand van een blad
helder en zuiver maar wachtend en onwetend
omdat hij te druk met zichzelf was.
Boven de zon , beneden de rivier
de druppel ertussenin
zal ik springen ?
zal ik glijden ?
zal ik blijven ?
herhalend maar wachtend op wat ?
op het juiste moment
ben ik helder van geest en volledig transparant
pas dan laat ik los en ga ik in de zee
maar hij sprong niet en was bijna verdampt
de wind kwam voorbij en fluisterde door het riet
er was geen houden meer aan
en daar ging hij dan
naar de zee
naar het water
naar de grote oceaan
en opeens was het heel duidelijk
elke druppel in de zee
hij zag zichzelf
in een ander weerspiegeld
en vond nu de reden van zijn bestaan